Ο καφές Kopi Luwak (ή καφές civet) έχει γίνει διάσημος όχι μόνο για την υψηλή τιμή του, αλλά και για τη μοναδική – και αρκετά αμφιλεγόμενη – μέθοδο παραγωγής του. Προέρχεται κυρίως από την Ινδονησία, αλλά και από άλλες περιοχές της Νοτιοανατολικής Ασίας, όπως οι Φιλιππίνες και το Βιετνάμ.
Τι είναι ο Kopi Luwak;
Το όνομα “Kopi Luwak” είναι συνδυασμός των λέξεων:
- Kopi = καφές στα Ινδονησιακά
- Luwak = η ντόπια ονομασία για το ασιατικό μοσχογαλείο, ένα μικρό θηλαστικό που μοιάζει με γάτα.
Η διαδικασία παραγωγής του καφέ ξεκινά όταν το ζώο αυτό καταναλώνει τους πιο ώριμους καρπούς καφέ. Οι καρποί περνούν από το πεπτικό του σύστημα, όπου τα ένζυμα επηρεάζουν τις πρωτεΐνες του καφέ, αφαιρώντας μέρος της πικράδας και αλλάζοντας τη γεύση του. Οι σπόροι στη συνέχεια αποβάλλονται, συλλέγονται από το έδαφος, πλένονται σχολαστικά, ξηραίνονται, καβουρδίζονται και τέλος συσκευάζονται.
Γεύση και ποιότητα
Οι λάτρεις του συγκεκριμένου καφέ αναφέρουν ένα πιο απαλό, λιγότερο όξινο και ιδιαίτερα αρωματικό φλιτζάνι καφέ, με νότες σοκολάτας και καραμέλας. Ωστόσο, η γευστική ανωτερότητα του δεν είναι πάντα δεδομένη και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η ποιότητα των καρπών, η διατροφή του ζώου και η μέθοδος επεξεργασίας.
Ο Kopi Luwak θεωρείται από τους ακριβότερους καφέδες στον κόσμο, με τιμές που φτάνουν τα 250–600 ευρώ το κιλό, ανάλογα με την προέλευση και τη μέθοδο παραγωγής.
Ηθικά ζητήματα
Παρά τη δημοτικότητά του, ο Kopi Luwak έχει δεχτεί έντονη κριτική για λόγους ηθικής. Ο αυθεντικός, “άγριος” Kopi Luwak είναι σπάνιος. Συχνά, καφές που πωλείται με αυτό το όνομα, προέρχεται από αιχμαλωτισμένα ζώα ή δεν είναι καν αυθεντικός. Πολλά ζώα κρατούνται σε κλουβιά υπό ακατάλληλες συνθήκες για να εξαναγκαστούν να φάνε καφέ, γεγονός που θεωρείται κακοποίηση.
Για όσους επιθυμούν να δοκιμάσουν τη γεύση του χωρίς να ενισχύσουν αμφιλεγόμενες πρακτικές, υπάρχουν πλέον τεχνητές μέθοδοι ενζυμικής επεξεργασίας καφέ που μιμούνται το πεπτικό σύστημα του luwak, χωρίς την εμπλοκή ζώων.
Ο Kopi Luwak είναι μια σπάνια και ασυνήθιστη εμπειρία καφέ, αλλά και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανάγκης ισορροπίας ανάμεσα στην πολυτέλεια, τη βιωσιμότητα και την ηθική κατανάλωση.